Wydawca treści Wydawca treści

Bieganie

Bieganie to dziś, obok jazdy na rowerze, najpopularniejszy sport uprawiany przez Polaków.

W ostatnim sondażu firmy ARC Rynek i Opinia regularne bieganie zadeklarowało 21 proc. badanych. Do tej formy aktywnego spędzania wolnego czasu przekonuje się coraz więcej osób, co widać szczególnie na ulicach dużych miast. Warto jednak, by biegacze dobiegli także do lasów.

Dlaczego, ulegając modzie na zdrowy styl życia, wybieramy akurat bieganie? Jest to z pewnością najbardziej demokratyczna dyscyplina sportu. Uprawiać ją może każdy, niezależnie od wieku. W październiku ubiegłego roku maraton w Toronto ukończył stulatek, Brytyjczyk Fauja Singh. Zmarły trzy lata temu Polak Henryk Braun biegał do 96 roku życia. Także stan zdrowia nie zawsze jest przeszkodą. W imprezach w całej Polsce na starcie stawia się przynajmniej kilkudziesięciu zawodników poruszających się o kulach. Standardem jest udział w większych biegach zawodników poruszających  się na wózkach.

Bieganie to też z pewnością jeden z najtańszych sportów, do którego uprawiania w ostateczności wystarczą buty za kilkadziesiąt złotych

Bieganie to też z pewnością jeden z najtańszych sportów, do którego uprawiania w ostateczności wystarczą buty za kilkadziesiąt złotych. A przy tym jeden z najbardziej efektywnych dla chcących zrzucić wagę. Godzinny bieg pozwala spalić tysiąc kalorii. Dla porównania, jeżdżąc tak samo długo na rowerze spalimy 300-600 kalorii, pływając - 400 kalorii, a uprawiając aerobic – około 550 kalorii. Do tego biegać możemy o każdej porze roku (przy odpowiednim zabezpieczeniu, biegaczom niestraszne są nawet kilkunastostopniowe mrozy) i wszędzie. Choć najlepiej, rzecz jasna, po lesie.

Zielona bieżnia

Dlaczego właśnie tam? Powód jest oczywisty. O ile przyjemniej biega się tam, gdzie unosi zapach drzew, zamiast smrodu spalin. Gdzie słychać szum liści i śpiew ptaków, a nie wielkomiejski zgiełk. Gdzie wiatr nie wieje nam w twarz, tylko delikatnie orzeźwia, a słońce, zamiast świecić w oczy, delikatnie sączy się rozproszone przez liście.

fot. Val Thoermer/Shutterstock.com

Bieganie po lesie jest nie tylko przyjemniejsze, ale też zdrowsze. – Powietrze w lesie jest kilkadziesiąt razy czystsze niż w miastach, a olejki eteryczne wydzielane przez drzewa mają działanie bakteriobójcze i grzybobójcze. W dodatku żywa zieleń i panująca w lesie cisza działają na człowieka uspokajająco – tłumaczy Anna Malinowska, rzeczniczka Lasów Państwowych.

Wpływ na nasze zdrowie ma też to, po czym biegamy. Pod tym względem leśne ścieżki mają zdecydowaną przewagę nad asfaltem i płytami chodnikowymi. Są miękkie i amortyzują wstrząsy podczas stawiania kroków. Ma to zbawienny wpływ przede wszystkim na nasze kolana i kręgosłup.

Od czego zacząć przygodę z bieganiem? Od zakupu odpowiednich butów

Od czego zacząć naszą przygodę? Od zakupu odpowiednich butów. Używanie przypadkowego obuwia, nawet sportowego, nie ma sensu, bo z pewnością zniechęci do biegania. Buty dla biegaczy mają odpowiednio wyprofilowaną podeszwę, żeby ułatwić przetaczanie stopy, i – przynajmniej te klasyczne, treningowe - amortyzację, żeby niwelować wstrząsy.

Przed wyborem obuwia powinniśmy sprawdzić, jak stawiamy stopę podczas robienia kroku. Najlepiej w tym celu obejrzeć podeszwę butów noszonych jakiś czas noszonych na co dzień. Jeśli jest bardziej starta od strony wewnętrznej - musimy szukać butów dla pronatorów, jeśli od zewnętrznej – dla supinatorów, a jeśli jest starta w miarę równomiernie – mamy stopę neutralną. Możemy to też sprawdzić stawiając mokrą stopę na kartce papieru. Dzięki odpowiedniemu dobraniu butów nasz krok będzie stabilniejszy, a mięśnie i ścięgna równomiernie obciążone, a więc mniej podatne na kontuzje.

Kolejna rzecz, jaka powinniśmy wziąć pod uwagę, to podłoże, po którym będziemy biegać. W większości przypadków najlepsze będą buty uniwersalne, doskonale nadające się do biegania i w mieście, i po leśnych ścieżkach. Producenci oferują też buty trailowe, czyli do biegania w trudnym terenie. Te świetnie sprawdzą się na ścieżkach leśnych, a nawet poza nimi, jednak już bieganie na asfalcie będą mniej komfortowe. Mają mocno profilowaną podeszwę, często są cięższe, bardziej zabudowane i mniej przewiewne.

Coraz większą popularność zdobywają buty do biegania naturalnego. Są prawie zupełnie pozbawione amortyzacji, mają głęboko nacinaną podeszwę i miękką cholewkę, co umożliwia wyginanie ich w każdą stronę. Bieganie w takich butach przypomina bieganie boso. Polecane są osobom, które mają już za sobą kilkusetkilometrowy trening i zdążyły wzmocnić mięśnie nóg.

Inspektor gadżet

Buty to w zasadzie jedyny zakup niezbędny, by wyruszyć na trasę. Zacząć bieganie możemy w zwykłej bawełnianej koszulce, choć oczywiście bardziej komfortowo będziemy się czuć w tzw. koszulce technologicznej. Jest wykonana ze sztucznej tkaniny, która jest przewiewna, nie wchłania potu, nie przykleja się do ciała i nie obciera.

fot. Dudarev Mikhail/Shutterstock.com

W specjalistycznych sklepach dla biegaczy możemy kupić dowolny element ubioru. Wczesną wiosną przydatna może się okazać chroniąca przed wiatrem i zimnem bluza, długie spodnie, cienka czapka i rękawiczki. Producenci odzieży oferują  stroje na każdą pogodę, nawet kilkunastostopniowy mróz. Z ubiorem nie należy jednak przesadzać. Powinniśmy ubierać się tak, by przed rozpoczęciem biegu było nam odrobinę za zimno. Po krótkim wysiłku i tak za chwilę będzie nam zbyt ciepło. Gruby ubiór, wbrew temu co można zobaczyć w niektórych filmach, nie pomaga w szybszym zrzuceniu wagi podczas treningu.
Różnorodność i ilość sprzętu dla biegaczy jest już tak duża, że powstają sklepy przeznaczone wyłącznie dla uprawiających ten sport. Wśród mniej lub bardziej przydatnych gadżetów znajdziemy m.in. okulary (dobrze trzymające się głowy, zwykle w wymiennymi szkłami na różną pogodę lub porę dnia), pasy z bidonami (przydatne, kiedy biegamy w upale lub więcej niż 10 km) czy pulsometry. Te ostatnie to urządzenia, najczęściej w formie zegarków, z wbudowanym odbiornikiem GPS i monitorem tętna, współpracujące z domowymi komputerami. Profesjonalistom pozwalają mierzyć wszystkie parametry biegu (czas, trasa, dystans, prędkość, tempo, wysokość nad poziomem morza itp., szacunkową liczbę spalonych kalorii) i kondycję organizmu (tętno) i odpowiednio planować trening. Dla amatorów są świetnym motywatorem. Pozwalają śledzić postępy, bić kolejne rekordy i chwalić się nimi w serwisach społecznościowych. Zakup pulsometru to wydatek od kilkuset do ponad tysiąca złotych, jednak posiadając smartfona możemy zastąpić pulsometr jedną z wielu darmowych aplikacji, dających podobne możliwości.

Do biegu

W polskich lasach miejsc, w których można biegać są tysiące. Najlepiej nadają się do tego ścieżki dydaktyczne i szlaki turystyczne. Samych ścieżek dydaktycznych, czyli szklaków poprowadzonych wzdłuż najciekawszych obiektów przyrodniczych czy miejsc historycznych, oznakowanych tablicami informacyjnymi, jest w lasach blisko 500. Oprócz tego leśnicy wyznaczyli ponad 22 tys. km pieszych szlaków. To dystans odpowiadający ponad 520 maratonom.

W polskich lasach miejsc, w których można biegać są tysiące. Najlepiej nadają się do tego ścieżki dydaktyczne i szlaki turystyczne

W lasach powstają też pierwsze trasy przeznaczone specjalnie dla biegaczy. Na przykład, leśnicy z Kalisza Pomorskiego wytyczyli w Cybowie ścieżkę z oznaczeniami pokonanego dystansu co 100 metrów. Zaczyna się ona i kończy na obrzeżach miejscowego stadionu i liczy 2600 metrów.

Tras do biegania jest w lasach tyle, że z większości miejsc w Polsce dojedziemy do nich samochodem w pół godziny. Zwykle w pobliżu znajdziemy leśny parking oraz miejsca biwakowe lub wiaty turystyczne, gdzie można odpocząć. Najbliższą ścieżkę czy szlak najłatwiej znajdziemy w Leśnym Przewodniku Turystycznym Czaswlas.pl (więcej o nim na str. XX). Wszelkich informacji udzielą także pracownicy nadleśnictw, do których telefony możemy znaleźć na stronach internetowych regionalnych dyrekcji Lasów Państwowych.

Inną formą promocji biegania po lasach jest udział leśników w organizowaniu zawodów. Takich imprez jest w kraju kilkadziesiąt: od lokalnych biegów na krótkich, kilkukilometrowych dystansach do maratonów, ściągających nawet zawodników z zagranicy.

Na start

Podczas pierwszych treningów powinniśmy pamiętać, że to jeszcze nie wyścig. Szybki, ale krótki bieg nic nam nie da. Prędzej nabawimy się kontuzji i zniechęcimy do biegania, niż poprawimy kondycję czy zrzucimy wagę (organizm zaczyna spalać tłuszcz najwcześniej po 30 minutach biegu). Lepiej zacząć od kilkuminutowego marszu, przejść do marszobiegu, a dopiero później do – wciąż bardzo wolnego – biegu. Po kilku takich treningach większość z nas będzie w stanie biegać przez około pół godziny bez zatrzymywania się. Parę tygodni później można spróbować swoich sił w pierwszych zawodach. Nie bójmy się porażki. Najlepsi biegacze dobiegają wprawdzie do mety biegu na 5 km w około 15 minut, jednak limit na ukończenie takich zawodów to zwykle 60 minut. W godzinę te 5 km można pokonać spacerem.
Start w zawodach świetnie motywuje do dalszego biegania: osiągania coraz lepszych czasów i przemierzania coraz dłuższych dystansów. Jak to robić – powiedzą nam poradniki, które bez problemu znajdziemy w Internecie czy księgarniach. Warto do nich zajrzeć, by nasze bieganie stało się stylem życia a nie tylko chwilową mogą. Nestor biegaczy Henryk Braun, powtarzał „kto biega całe życie, ten się czuje znakomicie". 8 milionów Polaków już mu uwierzyło.


Polecane artykuły Polecane artykuły

Powrót

Historia

Historia

Po raz pierwszy Nadleśnictwo Radomsko z obecnymi obrębami: Kobiele Wielkie i Radomsko utworzone zostało na podstawie zarządzenia nr 60 Dyrektora Naczelnego Lasów Państwowych z dnia 15.12.1975 r. Nadleśnictwo Radomsko w obecnych granicach powstało w 2004 r.

Nadleśnictwo Radomsko w obecnych granicach powstało w 2004 r. 
01 stycznia 2004 roku przejęto z Nadleśnictwa Bełchatów ok. 703 ha, zgodnie z Zarządzeniem Nr 105/2003 Dyrektora Generalnego LP z dnia 16 grudnia 2003 r. Z dniem 1 marca 2004 roku Zarządzeniem nr 13/2004 Dyrektora Generalnego LP z dnia 24 lutego 2004 r., włączono do Nadleśnictwa Radomsko cały Obręb Pajęczno z Nadleśnictwa Kłobuck o powierzchni 3234 ha, z Nadleśnictwa Gidle 131 ha do Obrębu Pajęczno, 409 ha do Obrębu Radomsko i 1051 ha do Obrębu Kobiele oraz wyłączono do Nadleśnictwa Gidle 480 ha z Obrębu Radomsko i 765 ha z Obrębu Kobiele. W 2005 roku Decyzją Dyrektora Generalnego LP z dnia 25 lipca 2005 r., wyłączono z Obrębu Radomsko 72 ha, które włączono do Obrębu Pajęczno.
 
W wyniku realizacji decyzji nr 69 Dyrektora Generalnego Lasów Państwowych z dnia 25 lipca 2005 nastąpiła zmiana granic i powierzchni obrębów leśnych nadleśnictwa. Stan ten, wraz z niewielkimi późniejszymi zmianami w stanie posiadania, stanowi podstawę do opracowania opisywanego (aktualnego) planu urządzenia lasu..  
 
W stosunku do poprzedniego planu urządzenia powierzchnia obrębów uległa następującym zmianom:
  • w Obrębie Kobiele Wielkie powierzchnia ogólna zwiększyła się o 328,17 ha,
  • w Obrębie Radomsko powierzchnia ogólna zwiększyła się o 574,86 ha,
  • w Obrębie Pajęczno powierzchnia ogólna zwiększyła się o 3440,19 ha.
Podczas trwania IV rewizji urządzenia lasu następowały zmiany w stanie posiadania nadleśnictwa dotyczące przekazywania i przejmowania gruntów. Przejmowane były grunty leśne w Łódzkiego Urzędu Wojewódzkiego, a przekazywane najczęściej pod nowe inwestycje drogowe. W 2008 roku Nadleśnictwo Radomsko przekazało grunty do Nadleśnictwa Bełchatów o powierzchni 11,26 ha. 
 
W wyniku realizacji Zarządzenia  nr 81 Dyrektora Generalnego Lasów Państwowych z dnia 29 grudnia 2014 r. w sprawie określenia zasięgu terytorialnego nadleśnictw nadzorowanych przez Regionalną Dyrekcję Lasów Państwowych w Łodzi, uległy zmianie granice nadleśnictwa. Nastąpiły nieznaczne korekty z Nadleśnictwa Gidle przeszły grunty o powierzchni 0,57 ha, natomiast do Nadleśnictwa Gidle przekazano grunty o łącznej powierzchni 0,40 ha. 
Po raz pierwszy Nadleśnictwo Radomsko z obrębami: Kobiele Wielkie i Radomsko utworzone zostało na podstawie zarządzenia nr 60 Dyrektora Naczelnego Lasów Państwowych z dnia 15.12.1975 r.
 
Kolejna przynależność kompleksów leśnych wchodzących w skład poszczególnych obrębów oraz stosowane w nich sposoby zagospodarowania lasu były różne i przedstawiały się jak następuje:
Obręb Kobiele Wielkie 
Nadleśnictwo Kobiele Wielkie obejmujące w zasadzie większość gruntów należących do obecnego obrębu Kobiele Wielkie, utworzone zostało w 1949 r. w wyniku podzielenia Nadleśnictwa Radomsko utworzonego w 1945 r.
W skład Nadleśnictwa Kobiele Wielkie weszły lasy byłych większych majątków prywatnych, a mianowicie uroczyska: Bąkowa Góra, Biestrzyków, Chełmo, Klizin, Kobiele Wielkie, Kodrąb, Zakrzew, Przerąb i Widawka o łącznej powierzchni 4001,49 ha.
Wyżej wymienione lasy zostały upaństwowione na mocy Dekretu o reformie rolnej z dnia 6.09.1944 r. (Dz. URP nr 4, poz. 17) i Dekretu o przejęciu niektórych lasów na własność państwa z dnia 12.121949 r., bądź też na mocy Ustawy o Państwowym Gospodarstwie Leśnym 
z dnia. 20.12.1949 r. (Dz. URP nr 63, poz. 494).
 
Brak jest danych z okresu międzywojennego i okresu okupacji dotyczących sposobów zagospodarowania i wyników gospodarczych.
W okresie od 1945 do 1949 roku lasy nadleśnictwa zagospodarowane były na podstawie tzw. przybliżonej powierzchniowej tabeli klas wieku.
W latach 1949/50 opracowano plan prowizorycznego urządzania lasu na okres 10 – letni 
od 1.01.1949 do 30.09.1959 r. Plan ten obowiązywał do roku 1961. 
Zgodnie z tym planem z lasów nadleśnictwa utworzono jedno gospodarstwo mieszane (nasienno-zrębowe) o 100-letnim wieku rębności.
Plan gospodarczy definitywnego urządzania lasu, opracowano w latach 1961/62 na okres od 1.10.1961 do 30.09.1971 r.
Zgodnie z tym planem z lasów nadleśnictwa utworzono następujące gospodarstwa:
  • gospodarstwa lasów wodochronnych przy rzece Pilicy,
  • gospodarstwo lasów rezerwatowych,
  • gospodarstwo lasów grupy II-giej,
W latach 1971/72 sporządzono rewizyjny plan urządzania lasu na 10-lecie (1.10.1971 - 30.09.1981).
Zgodnie z tym planem, biorąc pod uwagę grupy lasu i kategorie ochronności, utworzono niżej podane gospodarstwa: 
  • w rezerwatach - gospodarstwo lasów rezerwatowych, 
  • w lasach grupy I-szej - gospodarstwo lasów wodochronnych, 
  • w lasach grupy II-giej - gospodarstwo lasów gospodarczych.
Wykonany rozmiar pozyskania drewna w użytkowaniu rębnym i przedrębnym, przyjęty do obliczeń, obejmuje lata 1978-1983, tj. okres, kiedy nadleśnictwo prowadziło gospodarkę w granicach obrębów z III rewizji. Plan użytkowania rębnego został przekroczony zarówno powierzchniowo jak i masowo (etat powierzchniowy wykonano 114,7%, masowy 121,5 %, w stosunku do przyjętego etatu).
 
Trzebieże wykonano powierzchniowo w 109,2 %, masowo 104,3 %, cięcia sanitarne powierzchniowo w 134,1 %, masowo 142,4 %. Czyszczenia wykonano; powierzchniowo - 110,2 %, masowo - 90,0 %. Użytki przygodne stanowiły 37 % ogólnej masy pozyskanej w ramach użytków przedrębnych.
Odnowienia na powierzchniach otwartych, łącznie z zalesieniami wykonano w 97,8 %, pod osłoną (po rębniach częściowych) w 77,6%.
Zadania gospodarcze dotyczące pozyskania wynikające z IV rewizji urządzenia lasu w obrębie Kobiele zostały wykonane w 102% natomiast odnowienia zupełne 72% a złożone 82%. 
 
Obręb Radomsko
Nadleśnictwo Radomsko utworzone zostało po drugiej wojnie światowej w roku 1945, a jego powierzchnia wynosiła ponad 8000 ha. W trakcie opracowywa¬nia operatu prowizorycznego urządzania lasu w latach 1949/50, uległo podziałowi, a jego część o nazwie Radomsko II, obejmowała lasy w granicach zbliżonych do granic obecnego Obrębu Radomsko. Od l stycznia 1952 roku przywrócono pierwotną nazwę Nadleśnictwo Radomsko, ogólna powierzchnia wynosiła 4383,34 ha.
 
W skład Nadleśnictwa Radomsko oprócz dawnych lasów państwowych, które w okresie przedwojennym należały do Nadleśnictwa Gidle, weszły również lasy byłych majątków prywatnych i byłe lasy samorządowe miasta Radomsko.
Lasy byłych majątków prywatnych i lasy samorządowe zostały upaństwowione na mocy dekretów wymienionych powyżej.
 
Z ogólnej powierzchni nadleśnictwa byłe lasy państwowe zajmowały 31 %. Byłe lasy samorządowe miasta Radomsko zajmowały 30 % powierzchni nadleśnictwa.
W ich skład wchodziły uroczyska: Bogwidzowy, północna część uroczyska Stobiecko Miejskie, część uroczyska Folwarki, oraz teren siedziby nadleśnictwa w mieście Radomsko.
Lasy byłych większych majątków prywatnych stanowiły 39 % powierzchni nadleśnictwa i obejmowały uroczyska: Kocierzowy, Fryszerka, Stobiecko Szlache¬ckie, Łęg, Lipie oraz pozostałą część uroczyska Stobiecko Miejskie.
Odnośnie sposobów zagospodarowania lasów wchodzących ówcześnie w skład Nadleśnictwa Radomsko i wyników gospodarczych w okresie międzywojennym, jak i w okresie okupacji niemieckiej, brak jest danych liczbowych.
Pierwszy plan gospodarczy prowizorycznego urządzania lasu dla Nadleśnictwa Radomsko sporządzony został w roku 1949 na okres 1.10.1949 - 30.09.1959 r.
Zgodnie z obowiązującymi wówczas przepisami utworzono jedno gospodarstwo sosnowe o 100-letnim wieku rębności.
W trakcie obowiązywania tego planu, przeprowadzone były jednorazowe rewizje; użytkowania międzyrębnego w 1954 roku, oraz użytkowania rębnego w 1955r.
 
W roku 1961 opracowano plan gospodarczy definitywnego urządzania lasu na okres 1.10.1961 do 30.09.1971 r.
Rewizyjny plan urządzania lasu na 10-lecie 1.10.1970 - 30.09.1980, opracowany został 
w latach 1970/71.
Zgodnie z tym planem, biorąc pod uwagę grupy lasu i kategorie ochronności, utworzono niżej podane gospodarstwa:
  • w lasach grupy I-szej - gospodarstwo lasów strefy zieleni wysokiej,
  • gospodarstwo lasów krajobrazowych,
  • w lasach grupy II-giej - gospodarstwo lasów gospodarczych.
Wykonany rozmiar pozyskania drewna w użytkowaniu rębnym i przedrębnym, przyjęty do obliczeń, obejmuje lata 1978 – 1983. 
W stosunku do przyjętego etatu, plan użytkowania rębnego został wykonany;(powierzchniowo - 99,4 %, masowo - 102 %).
Użytki przedrębne (czyszczenia, trzebieże, cięcia sanitarne), w stosunku do przyjętego rozmiaru wykonano; (powierzchniowo - 132,4 %, masowo - 138,8 %) .
 
Użytki przygodne stanowiły 32,4 % ogólnej masy pozyskanej w ramach użytków przedrębnych.
Odnowienia na powierzchniach otwartych, łącznie z zalesieniami wykona¬no w 92,2 %.
 
Nowy zasięg terytorialnego działania Nadleśnictwa Radomsko z Obrębami: Kobiele Wielkie i Radomsko, ustalony został w 1978 roku, w wyniku przeprowa¬dzonych zmian organizacyjnych w lasach państwowych.
Zadania gospodarcze dotyczące pozyskania wynikające z IV rewizji urządzenia lasu w obrębie Radomsko zostały wykonane w 95% natomiast odnowienia zupełne 76% a złożone 81%.
Obręb Pajęczno
Został utworzony z byłego Nadleśnictwa Pajęczno, które zostało założone w 1922 r. 
W skład tego nadleśnictwa wchodziły kompleksy leśne: „Siedlec”, „Gajęcice”, „Piekary”, „Makowiska”, „Patrzyków”, „Kruplin” (położone na terenie byłego województwa częstochowskiego) oraz uroczysko „Popów” wchodzące obecnie w skład Nadleśnictwa Kłobuck. 
W 1978 roku tereny Nadleśnictwa Pajęczno położone w granicach województwa częstochowskiego zostały włączone do Nadleśnictwa Kłobuck, jako obręb Pajęczno.
W 1998 roku obręb Pajęczno został pomniejszony o przekazany do Nadleśnictwa Gidle kompleks „Trzebca” oraz powiększony o grunty przejęte z Państwowego Funduszu Ziemi. 
Nadleśnictwo Pajęczno po II wojnie światowej było zagospodarowane w oparciu o następujące plany urządzeniowe:
  • przybliżoną tabelę klas wieku na okres od 1946 do 1948 r.,
  • prowizoryczny plan urządzenia na okres 1948 do 1960 r.,
  • definitywny plan urządzenia na okres od 01.10.1960 do 30. 09.1970 r.,
  • I rewizję urządzeniową na okres od 01.10.1970 do 30.09.1980 r.
Od czasu przyłączenia, jako Obręb Pajęczno do Nadleśnictwa Kłobuck na terenie tego obrębu gospodarka leśna była prowadzona w oparciu o II rewizję planu urządzenia lasu obowiązującą od 01.01.1988 r. oraz III rewizję obowiązującą na okres od 01.01.1999. do 31.12.2008 roku, sporządzoną dla Nadleśnictwa Kłobuck.
 
W 2004 roku na podstawie zarządzenia Dyrektora Generalnego Lasów Państwowych nr 13 z 24 lutego 2004 cały obręb leśny Pajęczno Nadleśnictwa Kłobuck został włączony do Nadleśnictwa Radomsko. Na podstawie tej samej decyzji do obrębu leśnego Pajęczno przyłączono część obrębu leśnego Kruszyna Nadleśnictwa Gidle.
II rewizja planu urządzenia lasu dla Nadleśnictwa Radomsko (obręby leśne Kobiele Wielkie oraz Radomsko) została sporządzona na lata od 01.01.1984 do 31.12.1993 roku. Okres gospodarczy ujęty w II rewizji uległ wydłużeniu o okres lat 1993-1996.
Zgodnie z tym planem, mając na uwadze grupy lasu i kategorie ochronności, zostały utworzone niżej podane gospodarstwa:
  • gospodarstwo specjalne – zaliczono tu: rezerwaty ”Góra Chełmo”, „Kobiele Wielkie”, „Jasień”, „Las Jawora”, lasy glebochronne, lasy na glebach powierzchniowych wzorcowych, lasy wodochronne, lasy masowego wypoczynku o intensywnym ruchu turystycznym, lasy strefy zieleni wysokiej oraz drzewostan wyłączony w oddz. 259ih z otuliną.
  • gospodarstwo zrębowe – zaliczone tu były drzewostany na siedliskach borowych (z wyłączeniem boru bagiennego) i olsach.
  • gospodarstwo zrębowo-przerębowe – zaliczono tu drzewostany na siedliskach lasowych, olsu jesionowego oraz fragmentarycznie rozproszone powierzchnie boru bagiennego.
 
W 1996 roku zaprzestana została produkcja na szkółkach w leśnictwie: Bąkowa Góra oraz Kobiele. Dla zrównoważenia bilansu powierzchniowego zostały założone w tym samym roku dwie nowe szkółki w leśnictwie Bąkowa Góra i Strzałków, o łącznej powierzchni produkcyjnej 2,00 ha. W 1997 r. obie szkółki dały już pierwszą produkcję.
 
W latach 1984-1991 na terenie nadleśnictwa prowadzono żywicowanie. Przeciętne pozyskanie roczne w obiegach 1-4 letnich to 52 tony żywicy. Nadleśnictwo zaniechało pozyskiwania żywicy ze względu na nieopłacalność począwszy od 1992 roku.
 
W V rewizji urządzania lasu na wniosek Nadleśnictwa Radomsko i zgodę Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych z dnia 04 listopada 2014 r.
obręby leśne Kobiele, Radomsko i Pajęczno zostały połączone w jeden obręb leśny Radomsko.