Asset Publisher Asset Publisher

Biegi na orientację

Lubisz biegać, ale znudziło ci się bicie rekordów prędkości? Spróbuj czegoś nowego. W biegach na orientacje równie ważna co sprawne nogi i płuca jest głowa.

O co chodzi w biegu na orientację? O jak najszybsze przebycie określonej trasy wyznaczonej punktami kontrolnymi. Którędy zawodnik pokona dystans pomiędzy kolejnymi punktami, zależy tylko od niego: jego sprawności poruszania się w terenie, zmysłu orientacji i strategii. Do pomocy ma - coraz bardziej zapomniane w dzisiejszych czasach nawigacji satelitarnych - mapę i kompas. Żeby ukończyć zawody, musi zaliczyć wszystkie punkty w odpowiedniej kolejności. Swoją obecność w tych miejscach potwierdza na karcie startowej lub, coraz częściej, na specjalnym chipie.

Historia z armią w tle

Biegi na orientację wywodzą się ze Skandynawii. Pierwsze zawody zorganizowano jeszcze w XIX w. w Norwegii. Początkowo dyscyplina  cieszyła się niewielkim zainteresowaniem i startowali w niej głównie wojskowi. Dla cywilów, w czasach gdy sport nie był tak popularny, jak dziś, pokonanie dwudziestokilometrowych tras było zbyt wielkim wyzwaniem. Dopiero kiedy skrócono dystans  orienteering stał się popularniejszy wśród amatorów. W latach trzydziestych XX w. rozegrano pierwsze zawody międzynarodowe, a po drugiej wojnie światowej biegi na orientację zaczęto uprawiać poza Skandynawią, w 1961 r. powstała Międzynarodowa Federacja Sportów na Orientację, a pięć lat później odbyły się pierwsze mistrzostwa świata.

Dziś ten sport wciąż najpopularniejszy jest w Europie. Nieco mniejszym zainteresowaniem cieszy się w Ameryce Północnej, Wschodniej Azji i Australii.

Chociaż jest dyscypliną olimpijską, nigdy nie znalazł się w programie igrzysk. I pewnie długo nie znajdzie. Biegów na orientację w zasadzie nie sposób pokazać w telewizji ze względu na zbyt rozległy teren rozgrywania zawodów. Z tego samego powodu oraz tego, że biegi zazwyczaj organizowane są w lesie, trudno oczekiwać tłumu kibiców. Pomimo tej niemedialności, popularność orienteeringu rośnie, a na największych zawodach startuje nawet 25 tys. biegaczy. To liczba porównywalna z frekwencją na największych maratonach na świecie.

O co w tym chodzi?

W biegu na orientację bardzo ważna jest mapa, ale nieco inna od tych  używanych podczas leśnych wędrówek. Podstawowa różnica polega na tym, że lasy oznaczone są na niej  różnymi odcieniami zieleni. Im ciemniejszy kolor, tym gęstszy las, a więc poruszanie się w nim trudniejsze. Takie oznaczenia pomagają zdecydować czy lepszym rozwiązaniem będzie bieg najkrótszą trasą przez gęstwinę, czy lepiej trochę nadłożyć drogi i pokonać trasę przez rzadsze zarośla.

Reszta oznaczeń przypomina te powszechnie używane. Niebieskie elementy to obiekty wodne: rzeki, strumienie, jeziora, bagna czy studnie. Brązowe poziomnice obrazują ukształtowanie terenu: góry, pagórki, muldy, jary itp. Czarne znaczki pokazują charakterystyczne obiekty, np. głazy, myśliwskie ambony czy np. jaskinie.

Skala map używanych w orienteeringu jest dużo mniejsza niż turystycznych, zwykle 1:15000 lub 1:10000 (1 cm na mapie odpowiada 150 lub 100 metrom w terenie), a w wypadku biegów sprinterskich - nawet mniej niż 1:5000. Oczywiście nie obejdzie się tez bez kompasu. To dzięki niemu można ustawić mapę względem północy, a także przemieszczać się pomiędzy punktami kontrolnymi na azymut.

Punkty kontrolne podczas biegu na orientację oznaczone są tzw. lampionami. To biało-pomarańczowy lub biało-czerwony znacznik w kształcie sześcianu. Każdy z  punktów ma swój kod.
wyposażony jest też w perforator, za pomocą którego uczestnik oznacza kartę startową lub, coraz częściej, elektryczny czujnik, który rejestruje chip zawodnika.

Naturalnie w lesie

Najpopularniejszym biegiem na orientację jest bieg klasyczny (nazywany też długim). W równym stopniu sprawdza on techniki orientacji, co sprawność i wytrzymałość zawodnika. Pokonanie trasy zajmuje zwycięzcom około 75-90 minut. Biegi średniodystansowe nastawione są przede wszystkim na dobrą nawigację. Najlepsi kończą je mniej więcej w pół godziny. W biegu sztafetowym wygrywa ta - najczęściej trzyosobowa - drużyna, której zawodnicy po kolei zaliczą jak najszybciej i bezbłędnie swoje trasy. Organizuje się także biegi sprinterskie, nocne, długodystansowe czy punktowe, w których trzeba w określonym czasie zaliczyć jak najwięcej punktów kontrolnych.

Naturalnym terenem do uprawiania biegów na orientację są lasy. Dlatego też Lasy Państwowe postanowiły przyjść z pomocą miłośnikom tej dyscypliny. W 2011 r. Ogólnopolski Komitet Organizacyjny Biegu na Orientację Leśników przedstawił koncepcję Zielonego Punktu Kontrolnego. Chodzi o zainstalowanie w lasach lub parkach stałych punktów kontrolnych, które umożliwiłyby bieg w dowolnym czasie. Takie standaryzowane punkty mają logo właściciela, zarządcy terenu lub sponsora, plakietki z symbolem orienteeringu, kasownik (perforator) kart kontrolnych oraz kod kreskowy umożliwiający elektroniczne potwierdzenie obecności zawodnika. Do tego zarządcy terenu przygotowują znormalizowane mapy do orienteeringu, które uczestnicy biegu będą np. mogli ściągnąć z internetu.

Do tej pory powstało ponad czterdzieści projektów Zielonych Punktów Kontrolnych w Lasach Państwowych. Są takie na terenie nadleśnictw: Krynki, Bytów, Przedborów, Olsztynek,  Wieruszów, Maskulińskie, Spychowo, Brynek, Gdańsk, Mielec, Strzebielino, Hajnówka, Lipka, Woziwoda, Miękinia, Elbląg, Dojlidy, Solec Kujawski, Supraśl, Krasnystaw i Augustów. Ich wykaz można znaleźć na stronie www.zielonypunktkontrolny.pl.
 


Asset Publisher Asset Publisher

Zurück

Historia

Historia

Po raz pierwszy Nadleśnictwo Radomsko z obecnymi obrębami: Kobiele Wielkie i Radomsko utworzone zostało na podstawie zarządzenia nr 60 Dyrektora Naczelnego Lasów Państwowych z dnia 15.12.1975 r. Nadleśnictwo Radomsko w obecnych granicach powstało w 2004 r.

Nadleśnictwo Radomsko w obecnych granicach powstało w 2004 r. 
01 stycznia 2004 roku przejęto z Nadleśnictwa Bełchatów ok. 703 ha, zgodnie z Zarządzeniem Nr 105/2003 Dyrektora Generalnego LP z dnia 16 grudnia 2003 r. Z dniem 1 marca 2004 roku Zarządzeniem nr 13/2004 Dyrektora Generalnego LP z dnia 24 lutego 2004 r., włączono do Nadleśnictwa Radomsko cały Obręb Pajęczno z Nadleśnictwa Kłobuck o powierzchni 3234 ha, z Nadleśnictwa Gidle 131 ha do Obrębu Pajęczno, 409 ha do Obrębu Radomsko i 1051 ha do Obrębu Kobiele oraz wyłączono do Nadleśnictwa Gidle 480 ha z Obrębu Radomsko i 765 ha z Obrębu Kobiele. W 2005 roku Decyzją Dyrektora Generalnego LP z dnia 25 lipca 2005 r., wyłączono z Obrębu Radomsko 72 ha, które włączono do Obrębu Pajęczno.
 
W wyniku realizacji decyzji nr 69 Dyrektora Generalnego Lasów Państwowych z dnia 25 lipca 2005 nastąpiła zmiana granic i powierzchni obrębów leśnych nadleśnictwa. Stan ten, wraz z niewielkimi późniejszymi zmianami w stanie posiadania, stanowi podstawę do opracowania opisywanego (aktualnego) planu urządzenia lasu..  
 
W stosunku do poprzedniego planu urządzenia powierzchnia obrębów uległa następującym zmianom:
  • w Obrębie Kobiele Wielkie powierzchnia ogólna zwiększyła się o 328,17 ha,
  • w Obrębie Radomsko powierzchnia ogólna zwiększyła się o 574,86 ha,
  • w Obrębie Pajęczno powierzchnia ogólna zwiększyła się o 3440,19 ha.
Podczas trwania IV rewizji urządzenia lasu następowały zmiany w stanie posiadania nadleśnictwa dotyczące przekazywania i przejmowania gruntów. Przejmowane były grunty leśne w Łódzkiego Urzędu Wojewódzkiego, a przekazywane najczęściej pod nowe inwestycje drogowe. W 2008 roku Nadleśnictwo Radomsko przekazało grunty do Nadleśnictwa Bełchatów o powierzchni 11,26 ha. 
 
W wyniku realizacji Zarządzenia  nr 81 Dyrektora Generalnego Lasów Państwowych z dnia 29 grudnia 2014 r. w sprawie określenia zasięgu terytorialnego nadleśnictw nadzorowanych przez Regionalną Dyrekcję Lasów Państwowych w Łodzi, uległy zmianie granice nadleśnictwa. Nastąpiły nieznaczne korekty z Nadleśnictwa Gidle przeszły grunty o powierzchni 0,57 ha, natomiast do Nadleśnictwa Gidle przekazano grunty o łącznej powierzchni 0,40 ha. 
Po raz pierwszy Nadleśnictwo Radomsko z obrębami: Kobiele Wielkie i Radomsko utworzone zostało na podstawie zarządzenia nr 60 Dyrektora Naczelnego Lasów Państwowych z dnia 15.12.1975 r.
 
Kolejna przynależność kompleksów leśnych wchodzących w skład poszczególnych obrębów oraz stosowane w nich sposoby zagospodarowania lasu były różne i przedstawiały się jak następuje:
Obręb Kobiele Wielkie 
Nadleśnictwo Kobiele Wielkie obejmujące w zasadzie większość gruntów należących do obecnego obrębu Kobiele Wielkie, utworzone zostało w 1949 r. w wyniku podzielenia Nadleśnictwa Radomsko utworzonego w 1945 r.
W skład Nadleśnictwa Kobiele Wielkie weszły lasy byłych większych majątków prywatnych, a mianowicie uroczyska: Bąkowa Góra, Biestrzyków, Chełmo, Klizin, Kobiele Wielkie, Kodrąb, Zakrzew, Przerąb i Widawka o łącznej powierzchni 4001,49 ha.
Wyżej wymienione lasy zostały upaństwowione na mocy Dekretu o reformie rolnej z dnia 6.09.1944 r. (Dz. URP nr 4, poz. 17) i Dekretu o przejęciu niektórych lasów na własność państwa z dnia 12.121949 r., bądź też na mocy Ustawy o Państwowym Gospodarstwie Leśnym 
z dnia. 20.12.1949 r. (Dz. URP nr 63, poz. 494).
 
Brak jest danych z okresu międzywojennego i okresu okupacji dotyczących sposobów zagospodarowania i wyników gospodarczych.
W okresie od 1945 do 1949 roku lasy nadleśnictwa zagospodarowane były na podstawie tzw. przybliżonej powierzchniowej tabeli klas wieku.
W latach 1949/50 opracowano plan prowizorycznego urządzania lasu na okres 10 – letni 
od 1.01.1949 do 30.09.1959 r. Plan ten obowiązywał do roku 1961. 
Zgodnie z tym planem z lasów nadleśnictwa utworzono jedno gospodarstwo mieszane (nasienno-zrębowe) o 100-letnim wieku rębności.
Plan gospodarczy definitywnego urządzania lasu, opracowano w latach 1961/62 na okres od 1.10.1961 do 30.09.1971 r.
Zgodnie z tym planem z lasów nadleśnictwa utworzono następujące gospodarstwa:
  • gospodarstwa lasów wodochronnych przy rzece Pilicy,
  • gospodarstwo lasów rezerwatowych,
  • gospodarstwo lasów grupy II-giej,
W latach 1971/72 sporządzono rewizyjny plan urządzania lasu na 10-lecie (1.10.1971 - 30.09.1981).
Zgodnie z tym planem, biorąc pod uwagę grupy lasu i kategorie ochronności, utworzono niżej podane gospodarstwa: 
  • w rezerwatach - gospodarstwo lasów rezerwatowych, 
  • w lasach grupy I-szej - gospodarstwo lasów wodochronnych, 
  • w lasach grupy II-giej - gospodarstwo lasów gospodarczych.
Wykonany rozmiar pozyskania drewna w użytkowaniu rębnym i przedrębnym, przyjęty do obliczeń, obejmuje lata 1978-1983, tj. okres, kiedy nadleśnictwo prowadziło gospodarkę w granicach obrębów z III rewizji. Plan użytkowania rębnego został przekroczony zarówno powierzchniowo jak i masowo (etat powierzchniowy wykonano 114,7%, masowy 121,5 %, w stosunku do przyjętego etatu).
 
Trzebieże wykonano powierzchniowo w 109,2 %, masowo 104,3 %, cięcia sanitarne powierzchniowo w 134,1 %, masowo 142,4 %. Czyszczenia wykonano; powierzchniowo - 110,2 %, masowo - 90,0 %. Użytki przygodne stanowiły 37 % ogólnej masy pozyskanej w ramach użytków przedrębnych.
Odnowienia na powierzchniach otwartych, łącznie z zalesieniami wykonano w 97,8 %, pod osłoną (po rębniach częściowych) w 77,6%.
Zadania gospodarcze dotyczące pozyskania wynikające z IV rewizji urządzenia lasu w obrębie Kobiele zostały wykonane w 102% natomiast odnowienia zupełne 72% a złożone 82%. 
 
Obręb Radomsko
Nadleśnictwo Radomsko utworzone zostało po drugiej wojnie światowej w roku 1945, a jego powierzchnia wynosiła ponad 8000 ha. W trakcie opracowywa¬nia operatu prowizorycznego urządzania lasu w latach 1949/50, uległo podziałowi, a jego część o nazwie Radomsko II, obejmowała lasy w granicach zbliżonych do granic obecnego Obrębu Radomsko. Od l stycznia 1952 roku przywrócono pierwotną nazwę Nadleśnictwo Radomsko, ogólna powierzchnia wynosiła 4383,34 ha.
 
W skład Nadleśnictwa Radomsko oprócz dawnych lasów państwowych, które w okresie przedwojennym należały do Nadleśnictwa Gidle, weszły również lasy byłych majątków prywatnych i byłe lasy samorządowe miasta Radomsko.
Lasy byłych majątków prywatnych i lasy samorządowe zostały upaństwowione na mocy dekretów wymienionych powyżej.
 
Z ogólnej powierzchni nadleśnictwa byłe lasy państwowe zajmowały 31 %. Byłe lasy samorządowe miasta Radomsko zajmowały 30 % powierzchni nadleśnictwa.
W ich skład wchodziły uroczyska: Bogwidzowy, północna część uroczyska Stobiecko Miejskie, część uroczyska Folwarki, oraz teren siedziby nadleśnictwa w mieście Radomsko.
Lasy byłych większych majątków prywatnych stanowiły 39 % powierzchni nadleśnictwa i obejmowały uroczyska: Kocierzowy, Fryszerka, Stobiecko Szlache¬ckie, Łęg, Lipie oraz pozostałą część uroczyska Stobiecko Miejskie.
Odnośnie sposobów zagospodarowania lasów wchodzących ówcześnie w skład Nadleśnictwa Radomsko i wyników gospodarczych w okresie międzywojennym, jak i w okresie okupacji niemieckiej, brak jest danych liczbowych.
Pierwszy plan gospodarczy prowizorycznego urządzania lasu dla Nadleśnictwa Radomsko sporządzony został w roku 1949 na okres 1.10.1949 - 30.09.1959 r.
Zgodnie z obowiązującymi wówczas przepisami utworzono jedno gospodarstwo sosnowe o 100-letnim wieku rębności.
W trakcie obowiązywania tego planu, przeprowadzone były jednorazowe rewizje; użytkowania międzyrębnego w 1954 roku, oraz użytkowania rębnego w 1955r.
 
W roku 1961 opracowano plan gospodarczy definitywnego urządzania lasu na okres 1.10.1961 do 30.09.1971 r.
Rewizyjny plan urządzania lasu na 10-lecie 1.10.1970 - 30.09.1980, opracowany został 
w latach 1970/71.
Zgodnie z tym planem, biorąc pod uwagę grupy lasu i kategorie ochronności, utworzono niżej podane gospodarstwa:
  • w lasach grupy I-szej - gospodarstwo lasów strefy zieleni wysokiej,
  • gospodarstwo lasów krajobrazowych,
  • w lasach grupy II-giej - gospodarstwo lasów gospodarczych.
Wykonany rozmiar pozyskania drewna w użytkowaniu rębnym i przedrębnym, przyjęty do obliczeń, obejmuje lata 1978 – 1983. 
W stosunku do przyjętego etatu, plan użytkowania rębnego został wykonany;(powierzchniowo - 99,4 %, masowo - 102 %).
Użytki przedrębne (czyszczenia, trzebieże, cięcia sanitarne), w stosunku do przyjętego rozmiaru wykonano; (powierzchniowo - 132,4 %, masowo - 138,8 %) .
 
Użytki przygodne stanowiły 32,4 % ogólnej masy pozyskanej w ramach użytków przedrębnych.
Odnowienia na powierzchniach otwartych, łącznie z zalesieniami wykona¬no w 92,2 %.
 
Nowy zasięg terytorialnego działania Nadleśnictwa Radomsko z Obrębami: Kobiele Wielkie i Radomsko, ustalony został w 1978 roku, w wyniku przeprowa¬dzonych zmian organizacyjnych w lasach państwowych.
Zadania gospodarcze dotyczące pozyskania wynikające z IV rewizji urządzenia lasu w obrębie Radomsko zostały wykonane w 95% natomiast odnowienia zupełne 76% a złożone 81%.
Obręb Pajęczno
Został utworzony z byłego Nadleśnictwa Pajęczno, które zostało założone w 1922 r. 
W skład tego nadleśnictwa wchodziły kompleksy leśne: „Siedlec”, „Gajęcice”, „Piekary”, „Makowiska”, „Patrzyków”, „Kruplin” (położone na terenie byłego województwa częstochowskiego) oraz uroczysko „Popów” wchodzące obecnie w skład Nadleśnictwa Kłobuck. 
W 1978 roku tereny Nadleśnictwa Pajęczno położone w granicach województwa częstochowskiego zostały włączone do Nadleśnictwa Kłobuck, jako obręb Pajęczno.
W 1998 roku obręb Pajęczno został pomniejszony o przekazany do Nadleśnictwa Gidle kompleks „Trzebca” oraz powiększony o grunty przejęte z Państwowego Funduszu Ziemi. 
Nadleśnictwo Pajęczno po II wojnie światowej było zagospodarowane w oparciu o następujące plany urządzeniowe:
  • przybliżoną tabelę klas wieku na okres od 1946 do 1948 r.,
  • prowizoryczny plan urządzenia na okres 1948 do 1960 r.,
  • definitywny plan urządzenia na okres od 01.10.1960 do 30. 09.1970 r.,
  • I rewizję urządzeniową na okres od 01.10.1970 do 30.09.1980 r.
Od czasu przyłączenia, jako Obręb Pajęczno do Nadleśnictwa Kłobuck na terenie tego obrębu gospodarka leśna była prowadzona w oparciu o II rewizję planu urządzenia lasu obowiązującą od 01.01.1988 r. oraz III rewizję obowiązującą na okres od 01.01.1999. do 31.12.2008 roku, sporządzoną dla Nadleśnictwa Kłobuck.
 
W 2004 roku na podstawie zarządzenia Dyrektora Generalnego Lasów Państwowych nr 13 z 24 lutego 2004 cały obręb leśny Pajęczno Nadleśnictwa Kłobuck został włączony do Nadleśnictwa Radomsko. Na podstawie tej samej decyzji do obrębu leśnego Pajęczno przyłączono część obrębu leśnego Kruszyna Nadleśnictwa Gidle.
II rewizja planu urządzenia lasu dla Nadleśnictwa Radomsko (obręby leśne Kobiele Wielkie oraz Radomsko) została sporządzona na lata od 01.01.1984 do 31.12.1993 roku. Okres gospodarczy ujęty w II rewizji uległ wydłużeniu o okres lat 1993-1996.
Zgodnie z tym planem, mając na uwadze grupy lasu i kategorie ochronności, zostały utworzone niżej podane gospodarstwa:
  • gospodarstwo specjalne – zaliczono tu: rezerwaty ”Góra Chełmo”, „Kobiele Wielkie”, „Jasień”, „Las Jawora”, lasy glebochronne, lasy na glebach powierzchniowych wzorcowych, lasy wodochronne, lasy masowego wypoczynku o intensywnym ruchu turystycznym, lasy strefy zieleni wysokiej oraz drzewostan wyłączony w oddz. 259ih z otuliną.
  • gospodarstwo zrębowe – zaliczone tu były drzewostany na siedliskach borowych (z wyłączeniem boru bagiennego) i olsach.
  • gospodarstwo zrębowo-przerębowe – zaliczono tu drzewostany na siedliskach lasowych, olsu jesionowego oraz fragmentarycznie rozproszone powierzchnie boru bagiennego.
 
W 1996 roku zaprzestana została produkcja na szkółkach w leśnictwie: Bąkowa Góra oraz Kobiele. Dla zrównoważenia bilansu powierzchniowego zostały założone w tym samym roku dwie nowe szkółki w leśnictwie Bąkowa Góra i Strzałków, o łącznej powierzchni produkcyjnej 2,00 ha. W 1997 r. obie szkółki dały już pierwszą produkcję.
 
W latach 1984-1991 na terenie nadleśnictwa prowadzono żywicowanie. Przeciętne pozyskanie roczne w obiegach 1-4 letnich to 52 tony żywicy. Nadleśnictwo zaniechało pozyskiwania żywicy ze względu na nieopłacalność począwszy od 1992 roku.
 
W V rewizji urządzania lasu na wniosek Nadleśnictwa Radomsko i zgodę Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych z dnia 04 listopada 2014 r.
obręby leśne Kobiele, Radomsko i Pajęczno zostały połączone w jeden obręb leśny Radomsko.