Asset Publisher
Hodowla lasu
Początki hodowli lasu, poprzez próby odnawiania wyciętych drzewostanów, sięgają średniowiecza. Polegały głownie na pozostawianiu nasienników do obsiewu, ale także odnotowywane były próby sztucznego wprowadzania sadzonek na ogołoconej z drzewostanu powierzchni.
Właściwy rozwój nastąpił jednak w wieku XIX, kiedy to okazało się że zwiększone zapotrzebowanie na drewno wymusza kierowanie wzrostem i rozwojem drzewostanów tak by były w stanie zaspokajać potrzeby społeczeństwa. Powstała więc nauka zajmująca się badaniem praw powstawania i rozwoju zbiorowisk leśnych, zwanych drzewostanami, oddziaływaniami zachodzącymi pomiędzy drzewostanem a otoczeniem oraz w jego wnętrzu. Badano także wpływ zabiegów hodowlanych na uzyskiwaną jakość drewna i dynamikę wzrostu drzew.
Hodowla lasu zajmuje się zachowaniem równowagi pomiędzy użytkowaniem rębnym (pozyskiwaniem surowca),a pozaprodukcyjnymi funkcjami lasu. Dba o zwiększanie zasobów, zachowanie trwałości użytkowania przy jednoczesnym wytwarzaniu niezbędnego dla społeczeństwa surowca.
Do zadań Hodowli lasu należy:
- utrzymanie ciągłości lasu
- powiększanie zasobów leśnych
- otrzymywanie wysokiej jakości surowca drzewnego
- zapewnienie pozytywnego oddziaływania lasu na stosunki wodne, warunki zdrowotne, krajobraz itp.
- wzmaganie odporności drzewostanów na szkodliwe czynniki naturalne i sztuczne
Cele te uzyskiwane są poprzez wykonywanie zabiegów zaczynając od przygotowania nasion o odpowiednich właściwościach genetycznych, poprzez wyprodukowanie sadzonek, założenie upraw lub wykorzystanie naturalnego obsiewu do powstania naturalnego odnowienia, kształtowanie młodników i drzewostanów o odpowiednim składzie gatunkowym i jakości, kończąc na cięciach w dojrzałym drzewostanie mających na celu przygotowanie danej powierzchni do odnowienia porządnymi gatunkami (hodowla lasu zajmuje się określeniem drzew przeznaczonych do wycięcia, samą techniką wycinki zajmuje się użytkowanie lasu).
Hodowlę Lasu można podzielić na ogólną (zajmującą się ekologicznymi podstawami hodowli) i szczegółową (zajmującą się ustalaniem metod i techniki prowadzonych zabiegów). Dział drugi opiera się na zasadach wypracowanych przez dział ogólny. Bardziej szczegółowym podziałem jest wyróżnienie działów zajmujących się wykonaniem poszczególnych zadań hodowli lasu np. szkółkarstwo zajmujące się produkcją materiału sadzeniowego itd., podział ten omówiono w rozwinięciach tego artykułu.
Asset Publisher
Asset Publisher
Położenie Nadleśnictwa Radomsko
Położenie Nadleśnictwa Radomsko
Nadleśnictwo Radomsko
Na tle podziału administracyjnego kraju Nadleśnictwo położone jest w południowej części województwa łódzkiego, w gminach: Nowa Brzeźnica, Pajęczno obszar miejski, Pajęczno obszar wiejski, Strzelce Wielkie, Łęki Szlacheckie, Ręczno, Radomsko obszar miejski, Radomsko obszar wiejski, Dobroszyce, Gomunice, Kamieńsk obszar miejski, Kamieńsk obszar wiejski, Kobiele Wielkie, Kodrąb, Lgota Wielka, Ładzice, Masłowice, Wielgomłyny, Żytno, i w północnej części województwa śląskiego, w gminie Kruszyna.
Zgodnie z regionalizacją przyrodniczo-leśną Polski (Zielony i Kliczkowska 2012) lasy Nadleśnictwa Radomsko położone są w zasięgu następujących jednostek przyrodniczoleśnych: Kraina: Małopolska (VI):
Mezoregion:
- Sieradzko-Łódzki (VI-1)
- Piotrkowsko-Opoczyński (VI-2)
- Wyżyny Woźnicko-Wieluńskiej (VI-15)
- Niecki Włoszczowskiej (VI-19)
Pod względem podziału geobotanicznego (Matuszkiewicz 2007) Nadleśnictwo Radomsko położone jest w:
- Dziale Wyżyn Południowopolskich (C),
- Krainie Wysoczyzny Łódzko-Wieluńskiej (C1),
- Krainie Wyżyn Środkowomałopolskich (C2).
Według stosowanego obecnie podziału fizycznogeograficznego Kondrackiego (2000), Nadleśnictwo Radomsko położone jest w:
- Prowincji Wyżyn Polskich (34),
- Podprowincji Wyżyny Małopolskiej (342),
- Makroregionie Wyżyny Przedborskiej (342.1),
- Mezoregionie Wzgórz Radomszczańskich (342.11),
- Mezoregionie Niecki Włoszczonowskiej (342.14).
- Podprowincji Wyżyny Śląsko-Krakowskiej (341),
- Makroregionie Wyżyny Woźnicko-Wieluńskiej (341.2),
- Mezoregionie Wyżyny Wieluńskiej (341.21).
- Prowincji Niżu Środkowoeuropejskiego (31),
- Podprowincji Nizin Mazowiecko-Podlaskich (318),
- Makroregionie Wzniesień Południowo-Mazowieckich (318.8),
- Mezoregionie Wysoczyzny Bełchatowskiej (318.81).
W dolinach rzek niewielkie powierzchnie zajmują krajobrazy zalewowych den dolin Pilicy i Warty, a miejscami także terasów nadzalewowych. Rzeźba terenu uformowana została głównie w okresie zlodowacenia środkowopolskiego. Jest to bezjeziorna równina denudacyjna, miejscami z ciągami wzgórz morenowych i kemów, osiągających do 323 m n.p.m. (Góra Chełmo) na północ od Radomska.
Dominują utwory geologiczne zlodowacenia środkowopolskiego, głównie plejstoceńskie gliny zwałowe, piaski i żwiry lodowcowe, oraz piaski i żwiry sandrowe. Dolinę Warty oraz Pilicy i ich dopływów oraz bezodpływowe zagłębienia po zanikłych jeziorach wypełniają holoceńskie piaski, żwiry, torfy i namuły.