Wydawca treści
Użytkowanie lasu
Użytkowanie lasu jest istotną gałęzią gospodarki leśnej obok hodowli i ochrony lasu. Mówiąc o użytkowaniu lasu mamy na myśli pozyskanie, zrywkę i wywóz drewna – użytku głównego oraz wykorzystanie tzw. użytków ubocznych jakimi są jagody, grzyby, rośliny zielne (lecznicze) a także produkcja choinek i stroiszu.
Rozmiar pozyskanego drewna wynika z potrzeb hodowlanych i sanitarnych drzewostanów. Podstawowym dokumentem określającym ilość, lokalizację oraz termin pozyskania drewna – surowca odnawialnego – tak, aby nie mógł się wyczerpać, zaspakajając przy tym ludzkie potrzeby, jest Plan Urządzenia Lasu, sporządzany dla Nadleśnictwa na 10 lat. Stosując się do wskazań operatu jednocześnie zachowujemy las w równowadze, zapewniając ochronę środowiska leśnego, zachowanie w nim bioróżnorodności, korzystnego wpływu lasu na wodę i klimat oraz zdrowotności, a co się z tym wiąże odporności na szkodliwe czynniki czyhające z różnych stron. (Patrz dział Urządzanie Lasu).
Użytkując las stosujemy odpowiednie cięcia:
Rębnie zupełne i złożone – wykonywane w drzewostanach dojrzałych, mające na celu wprowadzanie nowego pokolenia lasu.
Trzebieże – to cięcia wykonywane w drzewostanie, który wszedł w okres dojrzewania czyli intensywnego wzrostu i walki o dostęp do światła. Zabiegi te mają na celu usuwanie drzew gospodarczo niepożądanych. Trzebież powoduje zwiększenie zapasu drzewostanu dzięki rozwojowi koron i grubości pni. Polepsza jakość techniczną i sanitarną drzewostanu, dzięki usuwaniu drzew chorych i wadliwych.
Cięcia sanitarne i przygodne – polegają na usuwaniu z lasu wszystkich złomów, wywrotów, posuszu oraz drzew opanowanych przez szkodniki – niezależnie od wieku drzewostanu.
Podsumowując:
Użytkowanie lasu to eliminowanie z drzewostanów drzew starych, których dalsze pozostawienie na pniu przyczyniłoby się do deprecjacji drewna (obniżenia wartości surowca), drzew chorych, które są już zasiedlone przez owady lub grzyby (mogące być zagrożeniem dla sąsiednich drzew i drzewostanów), złamanych, wywróconych ale także zdrowych, rosnących zbyt gęsto, hamujących tym samym rozwój swoich sąsiadów, osłabiając ich przyrosty.
Racjonalne użytkowanie dóbr leśnych umożliwia zachowanie zdolności regeneracyjnych drzewostanu i nie przyczynia się do degradacji środowiska leśnego.
Jednym słowem umiar = równowaga.
Wszystkie zadania realizowane w nadleśnictwie Radomsko opisane są w 10-letnim Planie Urządzenia Lasu.
Najnowsze aktualności
Polecane artykuły
Położenie Nadleśnictwa Radomsko
Położenie Nadleśnictwa Radomsko
Nadleśnictwo Radomsko
Na tle podziału administracyjnego kraju Nadleśnictwo położone jest w południowej części województwa łódzkiego, w gminach: Nowa Brzeźnica, Pajęczno obszar miejski, Pajęczno obszar wiejski, Strzelce Wielkie, Łęki Szlacheckie, Ręczno, Radomsko obszar miejski, Radomsko obszar wiejski, Dobroszyce, Gomunice, Kamieńsk obszar miejski, Kamieńsk obszar wiejski, Kobiele Wielkie, Kodrąb, Lgota Wielka, Ładzice, Masłowice, Wielgomłyny, Żytno, i w północnej części województwa śląskiego, w gminie Kruszyna.
Zgodnie z regionalizacją przyrodniczo-leśną Polski (Zielony i Kliczkowska 2012) lasy Nadleśnictwa Radomsko położone są w zasięgu następujących jednostek przyrodniczoleśnych: Kraina: Małopolska (VI):
Mezoregion:
- Sieradzko-Łódzki (VI-1)
- Piotrkowsko-Opoczyński (VI-2)
- Wyżyny Woźnicko-Wieluńskiej (VI-15)
- Niecki Włoszczowskiej (VI-19)
Pod względem podziału geobotanicznego (Matuszkiewicz 2007) Nadleśnictwo Radomsko położone jest w:
- Dziale Wyżyn Południowopolskich (C),
- Krainie Wysoczyzny Łódzko-Wieluńskiej (C1),
- Krainie Wyżyn Środkowomałopolskich (C2).
Według stosowanego obecnie podziału fizycznogeograficznego Kondrackiego (2000), Nadleśnictwo Radomsko położone jest w:
- Prowincji Wyżyn Polskich (34),
- Podprowincji Wyżyny Małopolskiej (342),
- Makroregionie Wyżyny Przedborskiej (342.1),
- Mezoregionie Wzgórz Radomszczańskich (342.11),
- Mezoregionie Niecki Włoszczonowskiej (342.14).
- Podprowincji Wyżyny Śląsko-Krakowskiej (341),
- Makroregionie Wyżyny Woźnicko-Wieluńskiej (341.2),
- Mezoregionie Wyżyny Wieluńskiej (341.21).
- Prowincji Niżu Środkowoeuropejskiego (31),
- Podprowincji Nizin Mazowiecko-Podlaskich (318),
- Makroregionie Wzniesień Południowo-Mazowieckich (318.8),
- Mezoregionie Wysoczyzny Bełchatowskiej (318.81).
W dolinach rzek niewielkie powierzchnie zajmują krajobrazy zalewowych den dolin Pilicy i Warty, a miejscami także terasów nadzalewowych. Rzeźba terenu uformowana została głównie w okresie zlodowacenia środkowopolskiego. Jest to bezjeziorna równina denudacyjna, miejscami z ciągami wzgórz morenowych i kemów, osiągających do 323 m n.p.m. (Góra Chełmo) na północ od Radomska.
Dominują utwory geologiczne zlodowacenia środkowopolskiego, głównie plejstoceńskie gliny zwałowe, piaski i żwiry lodowcowe, oraz piaski i żwiry sandrowe. Dolinę Warty oraz Pilicy i ich dopływów oraz bezodpływowe zagłębienia po zanikłych jeziorach wypełniają holoceńskie piaski, żwiry, torfy i namuły.